سوپ عرفان

ای که می پرسی نشان عشق چیستعشق چیزی جز ظهور مهر نیستعشق یعنی مشکلی آسان کنیدردی از در مانده ای درمان کنیدر میان این همه غوغا و شرعشق یعنی کاهش رنج بشرعشق یعنی گل به جای خار باشپل به جای این همه دیوار باشعشق یعنی تشنه ای خود نیز اگرواگذاری آب را، بر تشنه ترعشق یعنی دشت گل کاری شدهدر کویری چشمه ای جاری شدهعشق یعنی ترش را شیرین کنیعشق یعنی نیش را نوشین کنیهر کجا عشق آید و ساکن شودهر چه نا ممکن بود ، ممکن شودمولوی سوپ عرفان...

زمان میان من و او جدایی افکنده استمن ایستاده در اکنون و او در آینده استچه مایه گشتم و آینده حال گشت و گذشتهنوز در پی آینده، حال گردنده استبه هر قدم قَدَری گفتم از زمان کَندَمکنون چو می نگرم او ز عمر من کنده استکه سر برآوَرَد از این ورطه جز کسی که هلاککمند شوق کنارش به گردن افکنده استبهانه ی کشش عشق و کوشش دل منهمین غم است که مقصود آفریننده استبه آرزو نرسیدیم و دیر دانستیمکه راه دورتر از عمر آرزومند استتو آن زمان به سرم سایه خواهی افکندنکه پیش پای تو ترکیب من پراکنده استبه شاهراه طلب بیم نامرادی نیستزهی امید که تا عشق هست پاینده استز دورباش حوادث دلم ز راه نرفتبیا که با تو هنوزم هزار پیوند استبه جان سایه که میرنده نیست آتش عشقمبین به کشته ی عاشق که عاشقی زنده استهوشنگ ابتهاج سوپ عرفان...

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفتدیوانه ای به دام جنونم کشید و رفتپس کوچه های قلب مرا جستجو نکرداما مرا به عمق درونم کشید و رفتیک آسمان ستاره ی آتش گرفته رابر التهاب سرد قرونم کشید و رفتمن در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشتخطی به روی بخت نگونم کشید و رفتتا از خیال گنگ رهایی رها شومبانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفتشاید به پاس حرمت ویرانه های عشقمرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفتتا از حصار حسرت رفتن گذر کنمرنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفتدیگر اسیر آن من بیگانه نیستماز خود چه عاشقانه برونم کشید و رفتافشین یداللهی سوپ عرفان...